Op deze plek delen we ervaringen en inzichten van leefstijlcoaches waar jij door geïnspireerd kunt raken. Of je nu net begint aan een van de opleidingen tot leefstijlcoach of al bent afgestudeerd; bij de AVLEG blijf je altijd leren! Deze keer vertelt Lydia Jeuken, diëtist, leefstijl- en ACT-coach in Venray, wat de opleiding heeft toegevoegd aan haar werk.
Waarom ben je de opleiding tot leefstijlcoach gaan doen?
“Ik had lang als klinisch diëtist in een ziekenhuis gewerkt, en wilde nu patiënten in een eigen eerstelijnspraktijk gaan behandelen. De opleiding tot leefstijlcoach leek me een mooie aanvulling op mijn opleiding en ervaring als diëtist. Wat me erg aansprak was de aandacht en ruimte voor het verhaal en de inbreng van cliënten. Die focus op zingeving, op wat er echt toe doet in je leven, paste ook goed bij de fase waar ik toen zelf inzat.”
Hoezo?
“Ik was mezelf – ongemerkt –volledig voorbij gehold. Ruim 26 jaar heb ik met enorm veel plezier als klinisch diëtist in het ziekenhuis gewerkt. Ik vond het geweldig. Langzaam maar zeker kreeg ik er steeds meer managementtaken bij en had ik steeds minder contact met patiënten. Dat paste eigenlijk helemaal niet bij me, maar daar kwam ik pas achter toen ik omviel. Uitviel, eigenlijk. Ik realiseerde me dat ik veel meer direct contact met patiënten wilde, zonder de kaders in tijd en geld van een ziekenhuisomgeving. Ik wilde langer dan een kwartier met mensen praten en echt contact maken. Ik was al parttime voor mezelf begonnen als diëtist met een focus op bewegen, omdat ik dat zelf graag doe. Maar ik wilde meer. Ik wilde mensen helpen om hun gedrag te veranderen, en met hun hele leefstijl bezig te zijn. Ook wilde ik zelf de regie nemen in mijn werk en eigen baas worden. Daar sloot de opleiding tot leefstijlcoach perfect bij aan, leek me.”
En, past het werken als diëtist-leefstijlcoach inderdaad beter bij je?
“Ja! In mijn eigen praktijk Gewichtige Zaken Venray ben ik veel meer betrokken bij wat mensen willen, wat ze kunnen en op dat moment aankunnen. En dat is niet alleen omdat ik nu meer tijd heb maar vooral omdat je als leefstijlcoach-diëtist heel anders te werk gaat dan als diëtist. Nu ben ik zelf veel minder aan het werk. Of nee, vooral anders aan het werk. Mijn inhoudelijke kennis over diëtetiek staat niet meer op de voorgrond, maar wordt aangevuld door mijn coachende gespreksvoering. Ik adviseer niet meer maar laat mensen zelf met oplossingen komen. Ik leun achterover, ik luister en stel vragen zodat ze zelf kleine stapjes bedenken die echt bij hen passen.”
Geef eens een voorbeeld?
“Vandaag sprak ik een jonge moeder, ze heeft een klein kindje en wil graag haar zwangerschap kilo’s kwijt. ‘Is brood nou eigenlijk gezond?’ vroeg ze aan mij. Ik stelde een tegenvraag: ‘als jouw vriendin dit aan jou zou vragen, wat zou je haar dan antwoorden?’ ‘Nou, als die vriendin wil afvallen, is het niet gezond,’ antwoordde ze. ‘Wat maakt dat je dat zou zeggen?’ vroeg ik haar. En toen werd het interessant, want daar kwam ze niet uit. We kwamen te spreken over de regels die ze voor zichzelf had in haar poging om af te vallen. En dat waren er nogal wat. Ze mocht vrijwel niks meer, want ze dacht dat ze overal dik van zou worden. Ze wilde energiebeperkt eten, maar ook koolhydraatbeperkt en ze wilde intermittant fasting proberen. Maar hoe moest ze dat nou allemaal tegelijk doen?
‘Ik ben niet zo veel afgevallen, maar wel veel gelukkiger’ zeggen mijn cliënten nu.
Ze was zo in de war van alle eisen die ze aan zichzelf stelde dat ze niet kon beredeneren of ze nou wel of geen brood ‘mocht’ eten. Maar ze was ook heel gedreven en ik vroeg haar toen om één manier van anders eten te kiezen, iets dat het beste bij haar paste. ‘Intermittant fasting,’ zei ze toen, ‘want ontbijten doe ik toch niet.’ Hoeveel dagen wil je dat doen?’ vroeg ik. Ze begon bij zeven, maar toen ik haar vroeg om dat in haar agenda in te passen, merkte ze dat dat niet haalbaar was en kwam ze op drie. Ze ging vrolijk en met een haalbaar actieplan weer naar huis. Vroeger, toen ik nog geen leefstijlcoach was, zou ik haar voeding hebben doorgerekend en haar een vrij standaard dagmenu hebben opgesteld. En als ze dan thuiskwam, was ze volgens mijn lijstje gaan eten. En dat had ze waarschijnlijk niet zo lang volgehouden omdat het niet aansluit bij haar wensen en mogelijkheden op dat moment.”
Heb je als leefstijlcoach meer impact op de gezondheid van je cliënten?
“Jazeker, niet altijd meteen op korte termijn, maar op lange termijn wel. Alle mensen die ik nu in mijn eigen praktijk behandel, hebben al een afslankcursus gevolgd bij een diëtist of instituut. En daar zijn ze meestal niet veel verder mee gekomen. Afvallen lukte niet, omdat ze gefocust waren op lijstjes – wat mag ik wel, wat mag ik niet – en op calorieën of de weegschaal. Ik help hen om te kiezen voor een gezonder leven zodat ze op een langzame, blijvende manier af kunnen vallen. Mensen leren vooral dat het gewicht niet eens zo belangrijk is. Ze gaan ook met beweging, ontspanning, slaap en zingeving aan de slag en dat biedt vaak ruimte. ‘Ik maak gezondere keuzes en voel me veel fitter. Ik ben jammer genoeg niet zoveel afgevallen als ik had gehoopt,’ zie iemand me laatst, ‘maar ik ben wel veel gelukkiger met het leven dat ik nu heb’. Het is toch prachtig als je dat kunt bereiken? Die uitspraak is tekenend voor ACT, Acceptance Commitment Therapy, waar ik een vervolgopleiding in heb gedaan. Je kunt een lastige situatie of emotie niet altijd oplossen. Dan is het jammer als je je blind staart op de (op dit moment onhaalbare) oplossing en daardoor je leven aan je voorbij laat gaan. Ik zie dat het mensen rust geeft als ze daar verdrietig over mogen zijn, en zich tegelijk ook kunnen richten op wat er wel mogelijk en prettig is.”
Wat heeft je het meest verrast over ‘Lydia als leefstijlcoach’?
“Ik had nooit gedacht dat ik het zo leuk zou vinden om met groepen te werken. Gisteren had ik weer een groepsbijeenkomst van een van mijn COOL-groepen, en daar zag ik best even tegenop. Ik bereid me altijd heel goed voor en zo’n dag met mensen 15 is best intensief. Maar het is zo fijn om te doen! De herkenning die mensen bij elkaar vinden ‘oh, duik jij ’s avonds ook weg achter je laptop zodat je ongezien kunt snoepen – dat heb ik nog nooit aan iemand durven vertellen’, dat is echt goud. Helemaal mooi is het als ze elkaar dan ook nog helpen om hier mee om te gaan. Een paar weken geleden liet ik een van de deelneemsters in een individuele sessie een strategie bedenken om minder te snoepen op lastige momenten. Die tactiek tipte ze gisteren aan de rest van de groep. Daar geniet ik dan echt van, want ze was duidelijk echt aan de slag gegaan met haar strategie en het had haar geholpen. Zij was blij en trots, en ik eigenlijk ook.”