Het gebeurt iedere keer weer. Zo ongeveer halverwege de opleiding komen studenten leefstijlcoaching met de volgende vraag: “Ik had een mooi gesprek met de man die ik coach. Maar het ging niet meer over zijn voeding maar over zijn verdriet. Tot hoever mag ik gaan?”
De student leefstijlcoach heeft een mooi gesprek waarin het vertrouwen is bij de man om ook een moeilijk onderwerp te bespreken. En dan ontstaat er een onzekerheid over of dat wel mag als leefstijlcoach. Want wat gebeurt als je het niet goed doet? Kun je dan nog meer kapot maken?
Afgelopen week hebben we hierover veel geleerd van Bram Bakker. Onze gezamenlijke training ‘Oud zeer in de praktijk’ voor leefstijlartsen en leefstijlcoaches kreeg hoge cijfers. Bram legde uit waarom zo’n gesprek zo belangrijk is en hoe je dat voert. Dat liet hij ook zien, in een demo. En de cursisten gingen er ook zelf mee aan de slag.
Ook hier kwam de ‘waar is mijn coachingsgrens’-vraag ter sprake. “Wanneer kan een gesprek over oud zeer schadelijk zijn?” En, “Wanneer doe ik meer kwaad dan goed?” Het valt me iedere keer weer op dat zorgprofessionals niet alleen heel betrokken maar ook heel zorgvuldig en voorzichtig zijn. Te voorzichtig, vindt Bram.
Zijn belangrijkste les: voer waar nodig het gesprek over wat er vroeger heeft plaatsgevonden. Vanuit gelijkwaardigheid. Met een open, betrokken en nieuwsgierige houding. Heb het vertrouwen dat je dit kan en mag doen. Want als iemand dit met jou wil bespreken, laat dit zien dat je patiënt of cliënt het vertrouwen en de verbinding voelt om het met je te bespreken.
En wanneer je toch twijfelt? Bedenk, “Wat is het effect als we het er juist níet over hebben?”
Yneke
link naar de volgende training op 24 november>>