Ik heb heel lang geleden meegedaan aan een Tv-programma als coach. Het SBS6-programma De Afvallers ging over de grote afvalrace van gezinnen tot bekende Nederlanders. Ze vielen kilo’s af in korte tijd. 60 kilo in 6 maanden bijvoorbeeld. Absurd. Maar daar gaat het hier niet over.
Geniale regisseur
De regisseur waar ik mee samenwerkte was namelijk geniaal. Hij had een ongelofelijke mensenkennis. Maar wist vooral hele goede vragen te stellen. Hij had duidelijk voor ogen wat hij op wilde nemen met de camera. En dat was vaak de zogenaamde lach of een traan. Hij wilde emoties zien. In het afvalprogramma zaten veel tranen. Want tranen zorgen voor hoge kijkcijfers.
Maximaal drie vragen
Het was ongelofelijk wat hij voor elkaar kreeg. Want binnen maximaal drie vragen had hij de mensen waar hij ze hebben wilde. Er werden confessies gedaan, emoties getoond en veel gehuild. En het merkwaardige was dat geen enkele deelnemer er spijt van had of boos werd op de regisseur. Want ze voelden zich gehoord. Er werd naar ze geluisterd.
Gênant
En al vond ik het vaak gênant, ik was ook wel jaloers. Want hoe goed ik mijn vragen ook voorbereidde, ik kreeg het niet op die manier voor elkaar. En afgezien van het feit dat ik het ook niet altijd netjes vond om het met een camera erop te laten registreren, er was ook iets anders aan de hand.
Naar de pijn
Ik dacht toen namelijk dat ik een goede coach was. Dat ik goed luisterde en mooie open vragen stelde. Maar tijdens het luisteren was ik vooral bezig met een volgende goede vraag. En nog belangrijker, ik was als de dood voor tranen en emoties. Ik ging liever om de ‘pijn’ heen dan dat ik op de pijn doorvroeg. Want zou ik het dan niet erger maken? Kon ik met mijn kennis over gezond eten en meer bewegen wel iets betekenen voor ze?
Worstelen
Na jaren samenwerken met de ervaren coachdocenten van de Academie voor leefstijl en gezondheid weet ik inmiddels beter. En zie ik veel deelnemers in het begin worstelen met dezelfde vragen als ik toen. Bij de Academie voor leefstijl en gezondheid laten we de studenten dan ook ervaren hoe het werkt om juist wél naar de pijn te gaan. Niet om tranen te willen zien. Maar om de vraag achter de vraag op tafel te krijgen. Waardoor mensen zich gehoord voelen en vooral de ruimte ervaren om daadwerkelijk gedrag te kunnen veranderen.
Yneke